تحقیقات جدید نشان می دهد که داروهای محرک اختلال بیش فعالی مانند ریتالین یا آدرال با افزایش خطر ابتلا به کاردیومیوپاتی (تضعیف عضله قلب) مرتبط هستند و این خطر با گذشت زمان افزایش می یابد.
به گزارش خبرنگار مهر به نقل از هلث دی نیوز، با این حال، محققان به سرعت متوجه شدند که کاردیومیوپاتی در جوانان نادر است، و حتی با استفاده از داروهای اختلال بیش فعالی، خطر مطلق برای هر یک از بیماران بسیار کم است.
به طور کلی، افراد ۲۰ تا ۴۰ ساله که داروی اختلال بیش فعالی مصرف می‌کردند، در مقایسه با همسالان خود که داروها را مصرف نمی‌کردند، ۱۷ درصد بیشتر در معرض خطر ابتلاء به کاردیومیوپاتی در طول یک سال بعد و ۵۷ درصد بیشتر در معرض خطر ابتلاء به کاردیومیوپاتی در طول هشت سال بعد بودند.
«پائولین جرارد»، سرپرست تیم تحقیق از دانشگاه کلرادو، می‌گوید: «هرچه مدت طولانی‌تری بیماران از این داروها استفاده کنند، احتمال ابتلاء به کاردیومیوپاتی بیشتر می‌شود، اما خطر آن بسیار کم است.»
او در ادامه افزود: «این یافته دلیلی برای توقف تجویز این داروها باشد. این ریسک وجود دارد، اما کوچک و جزئی است.»
مطالعه جدید بر اساس داده‌های ۸۰ بیمارستان از سراسر ایالات متحده انجام شد و افراد ۲۰ تا ۴۰ ساله را مورد بررسی قرار داد. تیم تحقیق میزان کاردیومیوپاتی را در میان بیماران مبتلا به اختلال بیش فعالی که داروهای محرک مصرف می‌کردند و افرادی که از نظر سن، جنسیت و شرایط سلامتی مشابه بودند و داروها را مصرف نکرده بودند مقایسه کردند.
این مطالعه نشان داد که طی یک دوره ۱۰ ساله، خطر نسبی کاردیومیوپاتی در بین افرادی که داروهای محرک برای حدود هشت سال مصرف می‌کردند، افزایش یافت، سپس در دو سال بعد کاهش یافت.
تیم جرارد گزارش داد که در طول ۱۰ سال، فقط کمتر از ۱٪ از بیمارانی که داروهای اختلال بیش فعالی مصرف می‌کردند، قلب ضعیفی داشتند.
جرارد در ادامه افزود: «به عبارت دیگر، در تقریباً ۲۰۰۰ بیماری که به مدت یک سال از این داروها استفاده می‌کنند ممکن است فقط یکی از آنها به کاردیومیوپاتی مبتلا شوند، اما اگر آنها به مدت ۱۰ سال استفاده کنند، ۱ مورد در هر ۵۰۰ بیمار این اتفاق خواهد افتاد.»
به گفته محققان، همه اینها به این معنی است که پزشکان و بیماران باید از خطر آگاه باشند، اما هیچ تغییری در شیوه‌های تجویز دارو لازم نیست.